Hoop

Opstand en verzet zijn grote woorden. Je gedachten blijven automatisch steken bij de Tweede Wereldoorlog, terwijl er door de eeuwen heen voortdurend groot en klein verzet is geboden tegen maatschappelijke of politieke ontwikkelingen. Soms volstaat het om de stad vol te hangen met NEE-posters. In andere gevallen wordt er letterlijk gevochten of wordt er lijdzaam verzet geboden. Voor het plegen van verzet moet je lef hebben en vooral veel geduld. Maar weinig opstanden leiden à la minute tot succes. Neem de rassensegregatie in Zuid-Afrika en de Verenigde Staten. Hoe lang heeft die wel niet bestaan? Dichter bij huis, neem de vrouwenemancipatie. Die begon met Aletta Jacobs (1854-1929), maar het duurde tot ver na de Tweede Wereldoorlog voordat vrouwen min of meer gelijke rechten kregen. En nog steeds laat de emancipatie hier en daar te wensen over. Inmiddels heeft de SGP in Vlissingen een vrouwelijke lijsttrekker. Da’s mooi. Overigens ging dat niet helemaal van harte. Vijf mannen die eerder waren benaderd zeiden nee. Dan maar in hemelsnaam een vrouw. Maar, niet zeuren, het is een begin. Ik moet ook denken aan Hans Paul Verhoef, die in 1989 op een Amerikaans vliegveld gearresteerd. De Delftenaar mocht het land niet in omdat hij aids had. Hij spande een rechtszaak aan en het onderwerp kreeg internationale aandacht, maar het duurde nog tot 2010 voordat de VS het gewraakte inreisbeleid wijzigde. Toen de gemeente Delft een homo-emancipatieprijs instelde, werd deze naar Hans Paul Verhoef genoemd. Dat de prijs sinds 2001 niet meer is uitgereikt, wil overigens niet zeggen dat de homo-emancipatie in Delft is voltooid. Op de website 50jaar.amnesty.nl staan 25 momenten van hoop. Historische momenten waarop opstand en verzet tot een doorbraak lijken te leiden. Van Martin Luther King en de Praagse Lente tot de val van Saddam Hoessein. Hoop doet leven. Alleen jammer dat deze momenten van hoop ook erg veel slachtoffers vergen. En niet zelden wordt de hoop net zo eenvoudig weer de grond in geslagen en verandert er helemaal niets. Gelukkig zijn er altijd mensen die zich daar niet door laten weerhouden, die onverstoorbaar tegen de stroom in blijven zwemmen. Hun tijd komt. Ooit. Althans, dat hoop ik van harte.